Як жывуць людзі, якім не патрэбная рамантыка ў жыцці?

Рамантычныя гісторыі кахання акружаюць нас з самага дзяцінства. Большая частка індустрыі забаў працуе на рамантыку. Але ёсць людзі, якім гэта не трэба. Не трэба пакут, матылькоў у жываце і пацалункаў на захадзе сонца.

"Іншыя" пагаварылі з дзяўчынай Ліз (імя зменена), якая называе сябе арамантыкам. Ёй 24 гады, і яна не адчувае рамантычнага прыцягнення. Пры гэтым яна не лічыць, што губляе ў жыцці нешта важнае.

Можна быць па-за сцэнарам кахання, але не па-за чалавечай цеплынёй.

Што такое арамантычнасць?

Арамантычнасць — гэта адсутнасць або вельмі нізкі ўзровень рамантычнага прыцягнення. Гэта значыць чалавек можа не адчуваць жадання будаваць рамантычныя адносіны, не закахваецца ў звыклым сэнсе, не імкнецца да "вялікага кахання". Але ён цалкам можа адчуваць іншыя формы прывязанасці: сяброўскую, платанічную, сексуальную.

Арамантычнасць бывае рознай: хтосьці ніколі не адчувае рамантычнага інтарэсу, хтосьці можа адчуць яго ў вельмі рэдкіх, асаблівых абставінах.

— Калі мне ў школе ўпершыню сказалі, што я "павінна" закахацца, я падумала: а навошта? Гэта не быў пратэст або жаданне быць "не такой, як усе". Я проста не адчувала той любові, пра якую казалі ўсе вакол. Я не раўнавала, не марыліся мне пацалункі або спатканні. Гэтага проста не было. Мне падабалася праводзіць час з сябрамі, балбатаць, чытаць кнігі — і ўсё. Тады я лічыла, што "пакуль не сустрэла патрэбнага чалавека".

— Калі ты зразумела, што справа не ў гэтым?

— Слова "арамантычнасць" я ўпершыню ўбачыла ў нейкім англамоўным блогу. Гэта ўжо было пасля школы, гадоў у 18. Я прачытала апісанне і адчула, нібы апісвалі мяне. Нарэшце, з’явілася назва майму адчуванню, і яно здавалася такім… нармальным. Гэта гучала як палёгка.

— Ці намякалі твае блізкія, што пара б пачаць адносіны?

— На жаль, ціск быў пастаянны і з усіх бакоў. Сябры казалі, што ў мяне, магчыма, нейкая "сямейная траўма". Маўляў, можа, мае бацькі жывуць як суседзі, і таму я не хачу любові. Але не, у мяне любячыя бацькі, якім добра разам. А мне добра самой па сабе.

Мама ўсю старэйшую школу пыталася, ці не з’явіўся ў мяне хлопец. На мае адказы, што мне гэта не цікава, закочвала вочы і казала: "Ой, яшчэ закахаешся". Гэта страшэнна дакучала.

— Ці часта людзі спрабавалі "выправіць" цябе, навязаць сваю праўду пра тое, як трэба жыць і кахаць?

— Пастаянна. Усе чамусьці лічаць, што яны вельмі правы і што іх парады ўсім патрэбныя. Хоць часцей за ўсё гэтыя людзі вяртаюцца дадому да нелюбімых мужоў і жонак, скардзяцца на жыццё і пастаянна ідуць на кампрамісы. Я абыходжуся без усяго гэтага, і часам мне здаецца, што яны зайздросцяць — адсюль і злуецца.

Калі ты не закахаешся, навакольныя людзі паводзяць сябе так, нібы з табой нешта здарылася. Мяне не пыталіся: "Ці ёсць у цябе мара?" або "Да чаго ляжыць твая душа?", мяне пыталіся: "Ну калі ўжо? Можа, ты баішся блізкасці?" Я амаль кожны дзень чула фразу "Ты проста не сустрэла таго самага". Нібы закаханасць — гэта экзамен, які я ўсё ніяк не здам.

— А спрабавала ты калі-небудзь свядома захапіцца рамантыкай? Зацікавіцца гэтым? Знайсці "таго самага"?

— Я спрабавала. Часам нагледзішся фільмаў і думаеш: наогул крута, калі нехта табе суперпадыходзіць і ты хочаш звяртаць для яго горы, пісаць вершы і ўсё такое. Я гэтага не адчувала, але вельмі старалася — хадзіла на спатканні, пачынала адносіны. І мне было цяжка. Не таму, што людзі былі дрэннымі, а таму, што я ўвесь час адчувала, што гуляю чужую ролю.

Мне дарылі кветкі і чакалі нейкай супэррэакцыі, якую я не давала. Ад мяне чакалі шчасця пасля пацалункаў і хаджэння за ручкі. А потым крыўдзіліся, што я халодная і не цаню добрае стаўленне да сябе. У нейкі момант я перастала траціць на гэта свой час — і жыццё стала нашмат прасцейшым.

Магчыма ці блізкасць без рамантыкі? А секс?

Для арамантычных людзей прывязанасць можа будавацца не на прыцягненні, а на даверы, павазе, дружбе. Існуюць, напрыклад, квірплатанічныя адносіны — яны могуць быць эмацыйна глыбокімі, важнымі, інтымнымі, але не рамантычнымі па зместу. У кагосьці гэта суседства і сумесны быт, у кагосьці — моцнае партнёрства без закаханасці.

— Найчасцей я адчуваю блізкасць праз стабільнасць і надзейнасць. У мяне ёсць сяброўка, з якой мы сябруем больш за дзесяць гадоў. Мы не закаханыя, не жывём разам, але яна — мой чалавек. Яна ведае, што я не вельмі тактыльная, разумее, як мяне падтрымаць, мы часта праводзім час разам, і гэтыя пачуцці я лічу важнымі і патрэбнымі. Гэта вельмі моцная сувязь.

Арамантычнасць — не тое ж самае, што асексуальнасць. Некаторыя арамантыкі, як і наша гераіня, могуць адчуваць сексуальнае прыцягненне без рамантычнай прывязанасці. Гэта можа ствараць сітуацыі, якія не ўкладаюцца ў звыклыя сцэнары.

— Калі табе камфортна, падзяліся, калі ласка, ці бывае секс без рамантыкі?

— Часам мне хочацца сексу, і я займаюся ім — па згодзе, па жаданні. І для мяне рамантыка і секс — гэта ў корані розныя рэчы. Я магу хацець мужчыну ў сексуальным плане, але катэгарычна адмаўляцца ісці з ім на вячэру і трымацца за рукі.

Некаторым мужчынам гэта нават падабаецца, і, згодна з маім досведам, многія мужчыны арамантычныя, ім таксама не патрэбныя абдымкі і прагулкі пад месяцам, яны робяць гэта дзеля сваіх жанчын. Са мной яны часта адчуваюць палёгку, што ім не трэба прыкідвацца.

Бывала і так, што пасля сексу мужчыны хацелі пяшчоты, а я хацела, каб яны пайшлі з маёй пасцелі, таму што спаць я люблю адна. Тады я лавіла крытыку, мяне абвінавачвалі ў халоднасці, хоць я проста расстаўляла межы і рабіла гэта яшчэ да сексу. Часам мужчынскае эга зачапляецца тым, што пасля сексу я не хачу працягнення.

Тры міфы пра арамантычнасць

Міф 1: "Ты проста яшчэ не сустрэла т(у)аго сам(ую)ага"

Гэтую фразу і падобныя паўтараюць нават самыя добразычлівыя людзі. Ім здаецца, што рамантычнае прыцягненне абавязкова наступіць, проста трэба пачакаць таго ці тую, хто "разбудзіць" гэтыя пачуцці.

— Мне гэта казалі ўсё жыццё. Нібы ўва мне нешта павінна ўключыцца з часам. Але за 24 гады нічога не адбылося. Я не закахалася, не сумавала па рамантычных жэстах, а нават раздражнялася, калі мне спрабавалі гэта ўнушыць. Я не чакаю "таго самага" — мне не трэба гэтага чакаць.

Міф 2: "У цябе, напэўна, траўма"

Многія лічаць, што калі чалавек не закахаецца, значыць, ён "баіцца пачуццяў", "быў падмануты", "спрабуе зберагчыся ад болю". Але арамантычнасць — гэта не абарона, не траўма і не праблема.

— Мяне пыталіся, ці не было ў мяне таксічных, сузалежных адносін. А я не магу ўспомніць ніводнага драматычнага разрыву, таму што іх не было. Я не баюся пачуццяў, ніколі не баялася. Я проста адчуваю па-іншаму. У мяне шмат любові да людзей, да блізкіх, але не рамантычнай. Гэта не вынік траўмы. Траўмы — не прычына і не тлумачэнне ўсяму на свеце.

Міф 3: "Арамантыкі халодныя і адзінокія"

У масавым уяўленні арамантычны чалавек — гэта хтосьці адстранёны, замкнёны ў сабе, які жыве без цеплыні. Але гэта не прама звязаныя паміж сабой рэчы.

— Я не тактыльная і не рамантычная, гэта праўда. Але я вельмі цёплая. У мяне ёсць блізкія сябры, пра якіх я люблю клапаціцца, люблю іх слухаць, падтрымліваць, быць побач з імі. І ў адказ я таксама акружана цеплынёй, прычым такой, якая патрэбная мне. І я зусім не адзінокая. У маім жыцці шмат дружбы, сексу, падтрымкі і любові — проста не той, да якой усе прывыклі.