У Skaryna Press выйшаў зборнік Вольгі Касцюк “Дубовые яблочкі”. Чытайце фрагмент

У выдавецтве Skaryna Press выйшаў зборнік апавяданняў беларускі Вольгі Касцюк, якая жыве ў Новай Зеландыі. Яго героі не звязаны паміж сабой, але ж іх гісторыі паяднаны адзіным мінулым.

„Дубовые яблочкі“ — гэта шчыры, эмацыйны і смелы праект асабістага летапісу і медытацыі пра шматаблічча сям’і, пра мову, дзяцінства і сталасць, жаноцкасць і мацярынства, пра новую і далёкую краіну, што стала домам.

Кніга пачынаецца па-руску, а заканчваецца на беларускай мове і роднай аўтарцы паляшуцкай гаворцы.

Творчасць Вольгі Касцюк публікаваліся ў часопісах, анталогіях і анлайн-выданнях па ўсім свеце. Яна закранае тэмы, актуальныя для  фемінісцкай літаратуры, пытанні  дэкаланізацыі і моў.

З дазволу выдавецтва Еўрарадыё публікуе апавяданне са зборніку. Пагартаць цалкам яго можна па гэтай спасылцы, а замовіць — на старонцы Skaryna Press.

Демадоннизация

My friend was advised to italicise
all the foreign words in her poems…

…I have been thinking about this advice
and I have decided to follow it.

Now all of my readers
will be able to remember
which words truly belong
in Aotearoa and which do not.

(Kupu rere kē, Always Italicise: How to Write
While Colonised by Alice Te Punga Somerville)

Я родился в СССР в городе Mенск на Минском фарфоровом заводе. С завода меня вынесла Галя: вложила свои груди в мои чашки, чашки — в станік, блюдца поставила на голову под норковую шапку, а цукарніцу и чайник подвязала под живот. Иванович на вахте не сказал нічога. За вахтой начинались 90-е. 

Думаю, всем нравилась моя перламутровая оболочка. Она умела подмигивать на солнце, быццам заигрывая. Безумоўна, многие велись на золотые ручки. Кому не спадабаецца тёплое прикосновение к золоту? И, конечно же, картины. «Юпитер и Каллисто» и «Наказание Купидона» Ангелики Кауфман. Пьёшь гарбату или каву — и как будто в Нацыянальным мастацкім музеі сидишь за столом с Катаржынай і Марыяй Радзівіл, Лізаветай Кішкай і нават Маркам Шагалам. 

Мне да спадобы была теплота чая или цикория, или, если очень повезёт, — кофе! Цыкорыя оказалась моей любимой: сладко-горьковатая, по-домашнему шоколадная, она, медленно спускаясь, обволакивала мои белые стенки. «Чуеш, как пахнет?» — говорила тогда чашка цукарніцы.

Жыццё большинства из моих не сложилось: они оказались запертыми за стеклянными дверцами сервантов. В лучшем случае их доставали по большим святам, в худшем — перед этими самыми святамі их протирали от пыли и ставили обратно. Мне повезло больше остальных. Когда мне исполнилось пятнадцать, гаспадыня отвезла меня на родину. Так я поселился в квартире на Кунцево в городе Москве. Гаспадыня прожила со мной недолго, но я не переживал, потому что никогда не стоял за стеклянными дверями. Вот только цыкорыі я больше никогда не чувствовал. 

красавік 2024