“Мянты хацелі згвалціць мяне дубінкамі”: гісторыя трансперсоны з Беларусі

18/05/2025 - 13:42

Гісторыя Дыяны, якая ўцякла з Беларусі ў Францыю / Фото из личного архива

Трансдзяўчына Дыяна, якая ў 2024 годзе збегла з Беларусі, распавяла сваю гісторыю рэсурсу TG House. Чытайце пра страх, пераслед, беззаконне, усемагутнасць беларускіх сілавікоў і ўцёкі з краіны ў Францыю.

Еўрарадыё са скарачэннямі перадае гісторыю Дыяны.

— Дыяна, калі ты ўпершыню адчула, што ў Беларусі становіцца небяспечна?

— Пасля пратэстаў 2020 года сітуацыя паступова пагаршалася. Пачалі закрывацца прасторы, дзе збіралася адкрытая супольнасць, і я кажу не толькі пра ЛГБТК+ клубы і кавярні. Шмат прагрэсіўна настроеных людзей былі вымушаныя з’ехаць, і месцы, дзе можна было свабодна камунікаваць з прымальнымі і талерантнымі людзьмі, страцілі сваіх пастаянных наведвальнікаў і зачыніліся.

Павялічвалася негатыўная ўвага з боку праваахоўных органаў да ЛГБТК+ асоб, нарастала атмасфера страху і ціску. Гэтая ўвага закранула і мяне асабіста.

Спачатку мяне сталі выклікаць на так званыя прафілактычныя гутаркі, што больш нагадвалі допыты з мэтай даведацца інфармацыю пра ЛГБТК+ супольнасць, асабістыя сувязі і сустрэчы. Я старалася ўхіляцца ад адказаў, адмаўлялася, казала, што нічога не ведаю.

У мінулым годзе сітуацыя абвастрылася: у маёй кватэры прайшлі вобшукі без якіх-кольвечы дакументаў і пратаколаў — відавочна з мэтай псіхалагічнага ціску. Верагодна, спрабавалі сфабрыкаваць справу аб распаўсюдзе парнаграфіі.

Гэтыя дэманстратыўныя вобшукі адбываліся тройчы: урываліся раніцай, калі мы з хлопцам яшчэ спалі, ці позна ўвечары — нібыта спецыяльна, каб застаць знянацку і выклікаць паніку. Пераварочвалі рэчы, аглядалі ўсю тэхніку. Кожны раз мяне паказальна закоўвалі ў кайданкі. Але так нічога і не знайшлі.

— А як грамадства ставілася да цябе раней, да 2020 года? Ты ж не хаваеш, што ты — трансперсона?

— Я не сказала б, што адчувала ціск з боку грамадства. Людзі ставіліся да мяне нармальна, шмат хто нават не здагадваўся, што я не з’яўляюся цысгендарнай жанчынай.

Мне падабалася пераапранацца з дзяцінства — гэта бачна нават на фота.

У 8-9 класах я зрабіла больш свядомыя крокі ў сваім самаідэнтыфікаванні: шукала інфармацыю ў інтэрнэце і праз знаёмых. У той час я і пазнаёмілася з ЛГБТК+ супольнасцю.

Спачатку я насіла унісекс-адзенне, бо расла ў маленькім горадзе, і адкрыты пераход быў складаным. Адрошчвала і фарбавала валасы, карысталася лёгкім макіяжам, прытрымліваючыся андрогіннага стылю.

У школе настаўнікі ставіліся нейтральна, аднакласнікі таксама спакойна ўспрынялі мае змены.

З бацькамі было складаней: мама, даведаўшыся пра маё самаідэнтыфікаванне, адраклася ад мяне і выгнала з дому.

На шчасце, мяне падтрымалі іншыя сваякі: хросная, бабуля, дзядуля, стрыечны брат…

Гарманальную тэрапію я атрымлівала неафіцыйна, інфармацыю даведвалася ад маіх трансгендарных сябровак. Грудзі зрабіла ў Маскве, у 18 гадоў.

— Калі ты вырашыла з’ехаць з Беларусі? Што цябе падштурхнула?

— Апошняй кропляй стаў жудасны выпадак, які дагэтуль вяртаецца ў кашмарах. У верасні 2024 года пасля адпачынку ў начным клубе я выклікала таксі і чакала на вуліцы. Але з-за кута пад’ехала патрульная машына. Праверылі дакументы, потым мянты пачалі гідка жартаваць, зацягнулі ў машыну і адвезлі ў аддзел.

“Менты хотели надругаться надо мной дубинками”: история трансперсоны из Беларуси

Тое, што адбывалася там, было настолькі жудасна і бесчалавечна, што мне дагэтуль цяжка пра гэта гаварыць. Тых мянтоў, што зневажалі мяне, цяжка назваць людзьмі пасля ўсяго, што яны рабілі.

Мяне збівалі, цягалі па бруднай падлозе ў кайданках — дагэтуль на запясцях застаюцца шнары. Але яшчэ страшней былі пагрозы згвалтавання: мянты збіраліся зглуміцца з мяне дубінкамі.

Пагрозы былі настолькі рэальныя, што ў нейкі момант я проста абмачылася ад страху. Толькі пад раніцу, калі пачынаўся працоўны дзень, мяне выкінулі з аддзела праз чорны ўваход.

Я выклікала таксі і паехала да сяброўкі — там мяне накрыла істэрыка. Дзякуй богу, што яна змагла падтрымаць, бо ў той момант у галаве круціліся самыя страшныя думкі…

Я была на мяжы самагубства пасля таго пекла, праз якое прайшла ў тым пастарунку.