Чаму гісторыя з дзікпікамі — гэта крок у правільным кірунку. Меркаванне

22/07/2025 - 13:51

Тры відавочныя высновы і адна не вельмі відавочная / pixabay.com

Дзень — 21 ліпеня 2025 года — войдзе ў найноўшую гісторыю беларускага грамадства. Усё дзякуючы скандалу з удзелам вядомай асобы з беларускай дэмакратычнай супольнасці. Гісторыя, канешне, не прыгожая, мякка кажучы. Але затое яна дазваляе з упэўненасцю сказаць — мы пасталелі і наблізіліся да Новай Беларусі, у якой асабіста мне хочацца жыць.

Піша Максім Каммерэр.

Вывад першы: беларускія медыя сталі дарослымі

Гісторыя з дзікпікам можа скончыцца для яе антыгероя вельмі непрыемна. Магчыма, нават адыходам Андрэя Стрыжака ў закат. Арганізацыі, якую ён узначальвае, можа быць нанесены сур’ёзны іміджавы ўрон. І я ўжо сустракаў такія меркаванні, маўляў, "і каму вы, журналісты, зрабілі лепш?". "Паглядзіце, як радуецца прапаганда," — кажуць яны ў сацсетках.

Уяўляю, з якімі пачуццямі падступалася рэдакцыя да гэтай тэмы. З якімі асцярогамі і думкамі. Але не адступіла, давяла гісторыю да канца і націснула кнопачку "апублікаваць".

Лічу, што экзамен здадзены на “выдатна”! І гэта не пра "валіць сваіх", гэта зусім пра іншае — што няма і не можа быць для медыя сваіх і чужых. Калі “свае” робяць дзіч, мы абавязкова раскажам пра гэта. Нават калі раптам гэта будзе сям’я Ціханоўскіх.

Вывад другі: калі ахвяры не маўчаць

З першага вываду плаўна вынікае другі. Смеласць жанчын, якія не спужаліся пагутарыць з журналістамі, даслаць ім у рэдакцыю доказы і асвятліць тое, што адбывалася доўгія і доўгія месяцы.

Для жанчын нашага траўмаванага грамадства — гэта як подзвіг. Устаць і сказаць, што дрэннае адбывалася, яно мяне ранiла, і я больш не збіраюся маўчаць. І адбывалася не ад губазiкаўцаў, а ад сваіх.

Запомнім гэты момант. Спадзяюся, што смелых жанчын будзе больш, яны не будуць маўчаць, а парушальнікі страцяць сон. Ну, або прызнаюцца, і сумленна выйдуць пад сафіты галоснасці.

Вывад трэці: умець прызнаваць памылкі і прасіць прабачэння

Публічная рэакцыя Андрэя Стрыжака на крызіс мяне, прызнацца, парадавала. Скажу шчыра — прыкладна такую я ад яго і чакаў. Для гэтага неабходная мужнасць.

Не схавацца за мудрагелістымі фразамі, не абвінаваціць у атацы на сябе, не маніпуляваць, а вось так устаць і сказаць: "Я ідыёт, прашу мяне прабачыць".

Ці прабачаць? Не ведаю. Я, на шчасце, не суддзя. Але зроблена спроба правільнай камунікацыі. Магчыма гэта залічыцца ў будучыні. І на старонцы ў Вікіпедыі будзе апошняй главой не фота з дзікпікам.

Вывад чацвёрты, невідавочны

А вось рэакцыя ў сацсетках не раз прымусіла мае бровы ўзняцца ўверх! Ад некаторых людзей я не чакаў пэўных выразаў. Кагосьці я проста не зразумеў, хоць гісторыя простая і зразумелая.

Але гэта ўсё дробязі, гэта нармальна. Таму што ўсе мы розныя, вучымся ў нармальнасць, дэмакратыю і галоснасць. Пагадзіцеся, гэта складана, гэта з намі ўпершыню, але мы ж паспрабуем, праўда?

Гэты тэкст — меркаванне аўтара, якое можа не супадаць (а можа і супадаць) з меркаваннем рэдакцыі Еўрарадыё. Калі вы таксама хочаце выказацца па актуальнай для Беларусі тэме — пішыце на [email protected] з пазнакай "Меркаванне".