Ці друкавалі калі-небудзь дацкія газеты карыкатуры на Ісуса Хрыста?

Пасля публікацыі малюнкаў з прарокам Магаметам рэдакцыя дацкага штотыднёвіка Jyllands-Posten ахоўваецца больш пільна, чым капенгагенскі аэрапорт Kastrup. У холе заўжды дзяжураць двое ахоўнікаў. Каб прайсці, патрэбны пропуск. А ў будынак вядуць двайныя дзверы: пасля таго, як першыя з іх зачыняюцца за спінай, ты мусіш набраць код, каб адчыніць другія. Іначай апынаешся ў браніраванай кішэні.

Нягледзячы на тое, што дацкая прэса ўважліва сочыць за падзеямі ў Еўропе, і Jyllands-Posten, і яе асноўныя канкурэнты — Politiken ды Berlingske — амаль не пішуць пра Беларусь.

“Інфармацыя з Беларусі трапляе на нашы старонкі толькі тады, калі ў вас адбываецца нешта вельмі важнае. Мы асвятлялі выбарчую кампанію і выбары… У вас жа, здаецца, былі выбары ў мінулым годзе? — кажа адзін з рэдактараў JP Пеле Вайс. — Натуральна, калі мы пішам пра Беларусь, мы маем на ўвазе, што гэта апошняя дыктатура ў Еўропе”.

Галоўная рэдактарка Politiken Ана Метэ Сване з цяжкасцю прыгадвае, калі газета апошні раз згадвала пра Беларусь. У падшыўцы за апошні год Еўрарадыё знайшло толькі некалькі артыкулаў, напісаных яшчэ ўзімку.

У чым жа прычыны таго, што “краіна пад белымі крыламі” не цікавіць дацкія СМІ? Пеле Вайс мяркуе, што справа ў маркетынгу. Маўляў, ніхто, у тым ліку і ў Беларусі, не рупіцца пра тое, каб зрабіць нашу краіну цікавай для еўрапейцаў…

Пеле Вайс: “Вашу краіну яшчэ толькі належыць адкрыць. Але ніхто не імкнецца да гэтага! Трэба прызнаць, што апошнім часам інтарэс дацкіх медыя перасунуўся з былога СССР на іншыя краіны. Гэта, найперш, краіны БРІК (Бразілія, Расія, Індыя, Кітай), Паўночная Афрыка, Блізкі Усход, Злучаныя Штаты”.

Трэба сказаць, што беларускія СМІ, у сваю чаргу, вельмі рэдка пішуць пра Данію. Збольшага гэта тлумачыцца тым, што гучных патрасенняў — сацыяльных, эканамічных, палітычных — у стабільным дацкім грамадстве не адчувалі даўным-даўно. Апошні раз сусвет звярнуў увагу на каралеўства ў сувязі з выбухам рэлігійнай нецярплівасці, які адбыўся пасля публікацыі ў Jyllands-Posten карыкатур на прарока Магамета.

Пеле Вайс: “Гэтая гісторыя пачалася з таго, што адзін выкладчык напісаў дзіцячую кніжку пра прарока Магамета. Калі тэкст быў гатовы, ён пачаў шукаць мастака, які намаляваў бы ілюстрацыі. Бо якая дзіцячая кніжка без малюнкаў? Але ніводны мастак з ліку тых, да якіх ён звяртаўся, не пагадзіўся маляваць Магамета. Урэшце ён атрымаў згоду аднаго мастака, які пагадзіўся працаваць ананімна”.

У такім выглядзе гісторыя трапіла ў суботні выпуск газеты Information пад загалоўкам “Чаму вы не можаце намаляваць гэтага чалавека?”. Журналісты прыгадалі яшчэ некалькі выпадкаў нецярплівасці з боку мусульман. Напрыклад, падзеі ў музеях у Стакгольме і ў Лондане, з якіх па патрабаваннях ісламістаў давялося прыбраць некалькі карцін. Праз некалькі дзён газета Jyllands-Posten вырашыла падтрымаць пісьменніка і запрасіла 12 дацкіх карыкатурыстаў намаляваць ілюстрацыі да кніжкі. У адказ мастакі выслалі малюнкі — тыя самыя, публікацыя якіх зрабіла JP адным з самых прыцягальных аб’ектаў для тэрарыстаў.

Еўрарадыё запыталася ў Пеле Вайса: ці друкавалі калі-небудзь дакція СМІ, якія хваляцца сваёй аб’ектыўнасцю, карыкатуры на Ісуса Хрыста. І атрымала станоўчы адказ.

Пеле Вайс: “Так, безумоўна! Мы маем традыцыю малявання карыкатур, галоўным героем якіх з’яўляецца Ісус Хрыстос. Але, хачу падкрэсліць, што такія карыкатуры не выходзяць проста так, ці праз жаданне каго-небудзь падражніць. Перад публікацыяй такіх рэчаў рэдактары абавязкова думаюць над тым, ці мае гэта сэнс і ці прынясе гэта карысць людзям”.

Рэдактар Jyllands-Posten не лічыць публікацыю карыкатур на Магамета памылкай. Па яго словах, пасля з’яўлення карыкатур у перыядычным друку дацкае грамадства зразумела, на якой парахавой бочцы яно сядзіць. Нечаканыя наступствы публікацыя карыкатур на прарока Магамета мела для беларускіх медыя: пасля перадруку малюнкаў была закрытая газета “Згода”.