Кныровіч у Варшаве: "Беларуская рэвалюцыя прайграла Пуціну"

“Я выйшаў на свабоду нядаўна, але дакладна ведаю, што хачу займацца бізнэсам, бо адчуваю сябе ў гэтым добра. Хачу дапамагаць сацыяльным праектам, бо бачу ў гэтым вялікі сэнс. Таксама, магчыма, у нас народзіцца нейкі праект у галіне навучання малога бізнэсу", — дзеліцца планамі беларускі бізнэсовец Аляксандр Кныровіч.

Кіраўнік групы кампаній "Сармат" быў затрыманы ў студзені 2017 года. Суд абвінаваціў яго ва ўхіленні ад выплаты падаткаў у асабліва буйным памеры і асудзіў на шэсць гадоў зняволення.

Бізнэсовец, які часта крытыкаваў эканамічную сітуацыю ў Беларусі, віну не прызнаў і звязаў прысуд з жорсткім выказваннем на свой адрас Аляксандра Лукашэнкі ўжо на наступныя суткі пасля затрымання.

Прэзідэнцкая гонка падарыла дзейнаму кіраўніку дзяржавы новых ворагаў, а Кныровіча раптам выпусцілі і нават не сталі перашкаджаць яго ад'езду за мяжу.

27 кастрычніка бізнэсмэн прыехаў у Варшаву і правёў сустрэчу з беларусамі на тэму "Бізнэс, турма і радзіма". Падчас выступу Кныровіч расказаў, што адчуваў, назіраючы за палітычнымі падзеямі ў краіне з калоніі, а таксама як успрымае тое, што адбываецца пасля вызвалення.

Блізкія вельмі верылі, што сітуацыя зменіцца

Кожнаму асуджанаму вызначана па тры-чатыры тэлефанаванні ў месяц і сувязь па скайпе, бо падчас абвастрэння пандэміі спатканняў няма. Адпаведна, у нас была магчымасць камунікаваць з блізкімі. Так што гэта не сітуацыя, што цябе замкнулі ў чорнай вежы і выпусцілі праз дзесяць гадоў.

Я пытаўся ў родных, колькі адсоткаў яны даюць на тое, што сітуацыя ў краіне зменіцца. Былі вельмі высокія лічбы: ад 60 да 80 адсоткаў. У што я мог паверыць, седзячы ў калоніі? Я ім проста не верыў.

Нават калі дзяржава зробіць нешта добрае, яму давяраць не стануць

Давер — самае галоўнае, што ёсць у жыцці. На даверы будуецца кар'ера палітыка, бізнэс, сямейныя стасункі. Я думаю, што першае, што страціў наш вялікі кіраўнік, — гэта давер народа. Нават даверу тых людзей, якія раней казалі, што хоць у нас яшчэ ўсё крывенька, але ўвогуле ўсё добра, больш няма.

І гэта велізарны вынік 2020 года.

Сёння ёсць вялікі недавер да ўсяго, што робіць дзяржава. Нават калі дзяржава зробіць нешта добрае, ёй давяраць не стануць. Гэта моцна адрозніваецца ад сітуацыі ў Расіі. Што б ні тварыў Пуцін, якія б гадасці ні здзяйсняў, усё роўна яго падтрымлівае палова насельніцтва. У гэтым розніца, і я думаю, што гэтая сітуацыя адбілася на іхных [Пуціна і Лукашэнкі] асабістых стасунках.

Беларусь яшчэ надоўга застанецца ў зоне расійскага ўплыву

Рэвалюцыя прайграла, але я ўпэўнены, што яна прайграла не Лукашэнку. Беларуская рэвалюцыя прайграла Пуціну. І гэта вельмі сур'ёзна, бо гэтай вайне 500 гадоў. У маіх вачах Смаленск 500 гадоў быў памежным горадам, гайдаўся туды-сюды. У момант падзелу Рэчы Паспалітай наша тэрыторыя ўвайшла ў Расійскую імперыю, і цяпер стаяла пытанне, ці можа яна быць адтуль адрынутая ці яшчэ доўгі час будзе ў ёй. У выніку рэвалюцыі, я думаю, Беларусь яшчэ надоўга застанецца ў зоне расійскага ўплыву. Будзе гэта асобная краіна ці не, не мае значэння. На жаль, такі вынік рэвалюцыі. Вінаватыя ў гэтым тыя, хто рабіў рэвалюцыю? Вы ведаеце, гэта як вінаваціць згвалтаваную жанчыну ў тым, што яна супраціўлялася, але пры гэтым зламала руку.

Альтэрнатыўным палітыкам страшна сказаць праўду

Мне вельмі сумна бачыць нашых палітыкаў, якія зацікаўлены ў выніку. Я ўсіх іх лічу шчырымі людзьмі. Я пагутарыў практычна з усімі, з кім мог, адчуў тую энергію, якая ад іх ідзе. Я не магу нікому прад'явіць прэтэнзій з нагоды таго, што яны штосьці робяць няправільна. Яны ўсе робяць тое, што лічаць магчымым. Але пры гэтым ім вельмі страшна сказаць праўду. Чамусьці гэтыя людзі не давяраюць народу, не давяраюць нам з вамі і не могуць сказаць шчыра: "Хлопцы-дзеўкі, у той сітуацыі, якая ёсць, мы, магчыма, на вельмі доўга, магчыма, нават на дзясяткі гадоў". Ці азначае гэта, што яны не павінны рабіць тое, што робяць? Думаю, не.

Ведаў, што акенца магчымасцяў адкрыецца, але не думаў, што так хутка

Калі ў верасні-кастрычніку былі вялікія маршы, мне здавалася, што трэба будаваць моцную структуру, бо сітуацыя можа адкручвацца назад і патрэбна структура, якая будзе працаваць далей. Але як ёсць — так ёсць. Калісьці даўно я пісаў, што сітуацыя, падобная на тое, што адбылося, можа здарыцца, што акенца магчымасцяў адкрыецца. Я не думаў, што гэта будзе так хутка, думаў, што да гэтага дзесяць гадоў. Я агаломшаны тым, што адбылося ў 2020 годзе.

Немаскулінная Беларусь

Мяне вельмі ўразілі мітынгі на плошчы Бангалор у Мінску. Проста перадвыбарчы мітынг сабраў 63 тысячы чалавек. Я магу памыляцца, але, мабыць, гэта другі па масавасці мітынг за ўсю гісторыю суверэннай Беларусі. Папярэдні, па-мойму, быў у 1996 годзе, падчас Чарнобыльскага шляху.

Калі я даведаўся, колькі людзей прыйшло на Бангалор, зразумеў, што нешта не так і нешта змянілася сур'ёзна. Ну і, вядома, нашы тры жанчыны [Святлана Ціханоўская, Вераніка Цапкала і Марыя Калеснікава] — такі сам па сабе ўжо вобраз! Я паверыў, што Беларусь — жаночая краіна. У яе жаночая душа. Беларусь — не маскулінная. Гэта не краіна для мача. Не краіна для Пуціна, Берлусконі або Трампа. І дай бог, каб у нас захаваўся гэты свой вобраз.